my life


Ostatnio tematy związane z pracą przerodziły się w większe cieszenie się życiem. Tzn. klienci, którzy do mnie trafiają poszukują szczęścia (jak wszyscy), są bardziej świadomi siebie i nie chcą już dłużej spełniać oczekiwań innych, chcą być sobą...
Ale jak powiedzieć rodzinie, przyjaciołom, ze postanowiliśmy "szukać swojej drogi/ szczęścia" i nie chcemy już iść według wszechpowszechnego modelu- szkoła, ślub, kredyt, dzieci, emerytura ... i "gdzie to życie mi minęło"?
Myślę, ze najważniejszym krokiem w tym procesie jest zrozumienie tego, ze to jest nasze życie i to my decydujemy o tym, jak je przeżyjemy. Uderzyły mnie słowa jednej z moich klientek, gdy opowiadała o tym, jak kupiła mieszkanie tylko i wyłącznie dlatego, ze jej rodzice tego chcieli, chcieli by ona śledziła ich przykład, inwestowała, miała kredyt, by na starość.... dla niej ważne było tu i teraz a nie spokój za 40 lat... Jak często żyjemy przyszłością, którą wymyślają/ wymyślili dla nas inni? Jak ważne jest uwiadomienie naszym bliskim, ze to my wiemy najlepiej, co jest dla nas dobre. Oczywiście ważne jest wsparcie, ale bez przesady, tak by nie przerodziło się w ciągłe doradzanie i ocenianie kazdego naszego kroku.

Moja klientka w końcu się rozchorowała, popadła w depresje, odcięła się od wszystkiego. Jednak czasem powróciła do sił, sprzedała mieszkanie, a swoje rzeczy rozdała, sama natomiast wyruszyła w podroż- doslownie i w przenośni.